New studies of old villains: A radical reconsideration of the Oedipus Complex

Paul Verhaeghe

Μτφ. Τόνια Παντελαίου

Κεφάλαιο 1: Πατέρας.

Η οιδιπόδεια θεωρία του Οιδίποδα σαν μια νευρωτική λύση.

Ψυχανάλυση και Φαλλοκρατισμός. Ένα είδος πανούκλας που προσβάλλει μόνο Γυναίκες:

Η μυθολογία, με την έννοια του συνόλου των μυθικών παραδόσεων ενός λαού, που αναφέρονται στους θεούς, στους ήρωες και στη δράση τους, κατέχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην πολιτισμική κληρονομιά του ανθρώπινου γένους ανεξαρτήτως κουλτούρας και προέλευσης. Μάλιστα, ο πλούτος της μυθολογίας αντικατοπτρίζει τον πλούτο ενός λαού.

Στους κόλπους της γαλλικής γλώσσας το κενό, το τίποτε και το μηδέν, είναι λέξεις που εμφανίζουν μια εννοιολογική εγγύτητα. Η κάθε μια από τις τρεις αρθρώνεται, κατά κάποιον τρόπο, με την έννοια της έλλειψης που κατέχει μια κεντρική θέση στο φροϋδικό πεδίο.

Γράφει η Εύα Γαλατσάνου

« Είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που κομματιαζόταν (...) το πρόσωπό μου, στο τέλος έμενα με κάποιο κέρδος, δεν μπορώ να το αρνηθώ, κάποια ελευθερία, πνευματική ανάπτυξη και βάθος αλλά μαζί τους ερχόταν και μια μεγαλωμένη μοναξιά, μια μεγαλύτερη παγωνιά αποκοπής και αποξενώσεως»

Χέρμαν Έσσε, Λύκος της Στέππας

Από το Δειγματολόγιο συναισθημάτων του Πέτρου Θεοδωρίδη,

η απατηλή Υπόσχεση της αγάπης

''Όταν ξυπνάμε αποκαρδιωμένοι στη μέση της νύχτας, εχθροί που τους είχαμε νικήσει πολύ καιρό πριν, ξαναγυρίζουν και μας στοιχειώνουν''

Νίτσε

Το άγχος έχει από καιρό αναγνωριστεί στην ψυχιατρική ως ένα από τα συνηθέστερα συμπτώματα ψυχικής διαταραχής. Οι ψυχιατρικές περιγραφές του άγχους αναφέρονται γενικά τόσο σε ψυχονοητικά φαινόμενα (ανησυχία, στενοχώρια) όσο και σε σωματικά φαινόμενα (αναπνευστικές δυσκολίες, ταχυπαλμία, μυϊκή ένταση, ζάλη, εφίδρωση και τρόμος).

Yves Kaufmant Anne Marie Kaufmant

Aσφαλώς είναι μεγάλος ο πειρασμός να εκλάβουμε τον τίτλο αυτό ως δηλωτικό ενός λογικού δεσμού, ο ψυχικός πόνος μην μπορώντας να μην απορρέει από τη μοναξιά, η μοναξιά μην μπορώντας παρά να είναι το επακόλουθο του ψυχικού πόνου.

Του Πέτρου Θεοδωρίδη

Η ταυτότητα κάποιου συντίθεται μέσα από μια επιλεκτική αφήγηση: ανασυντίθεται εκ των υστέρων: ως αναδρομική βιογραφία. Η αναδρομική βιογραφία που συνθέτει την ταυτότητά μας στηρίζεται στον αναστοχασμό της ζωής μας, του εαυτού μας.

Διάγραμμα

18 Μαΐου 1979[1]

Απραγματοποίητο — Το τυπικό υποκειμενικό — Εξομοίωση με σημείο — Άξονας τής κατάργησης — Διαδρομή — Δράση, αντίδραση, παγίωση — Ο κοχλίας